Tolaat de vlogodre kiwjt
Na bijna 150 voorstellingen van Ranjaneurose had ik ’t even helemaal gehad. Avond in avond uit net-niet-doodgaan op een wc-tje was me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Begin 2010 ben ik daarom in m’n uppie uit gaan waaien in Nieuw Zeeland. Ik kwam als herboren terug, met totaal onverwacht het thema voor mijn nieuwe show: heimwee. Het kwartje was gevallen op mijn laatste trektocht (Routburn track) door het woeste gebergte van het Zuidereiland. Daar was ik de uit Nederland geëmigreerde Debbie Egan tegen gekomen en springend van rotsblok naar plateau was ons gesprek op haar nog bestaande band met haar moederland gekomen. Haar thuishunker dook vooral bij ziekte en verdriet op maar was verder totaal onvoorspelbaar en ongrijpbaar.
Terug in Slabroek ben ik alles over heimwee gaan lezen wat er maar te vinden was. En zo kwam ik uit bij het prachtige boek Het Wrede Paradijs van de Hylke Speerstra. Deze Friese auteur laat Friese emigranten vertellen over hun herinneringen aan het vertrek indertijd. Het verhaal Het Gebroken Voorjaar pakte me meteen bij de lurven en is de basis gaan vormen voor mijn 12e programma Tolaat de Vlogodre Kiwjt, het relaas van een reiziger die al heimwee heeft voor hij daadwerkelijk is vertrokken. Tussen het onafzienbare defilé aan grappen, verdraaiingen en anekdotes door werd het verhaal in de loop van het seizoen steeds duidelijker.
Klapstuk van de tour is de aller-allerlaatste in het dorp Opende. Daar speelt zich namelijk het door Speerstra opgetekende verhaal af. Het hartverscheurende vertrek van de familie Baron, de afscheidsserenade door fanfare Crescendo, het geheim van vader … Op 11 februari 2012 breng ik het verhaal weer thuis bij de opening van het door de familie Baron zelf geschonken theater.
Duiven 2011
Ongelofelijk. Hoe kan dit? Drie minuten voor het einde van de show verhaal ik over een denkbeeldig optreden in Leusden alwaar de voorzitster van de Culturele Raad mij na afloop een condoom geeft met de mededeling: “Na alles wat ik gezien en gehoord heb, lijkt het me beter dat jij in ieder geval niet meer voortplant.” Let wel, dat zei ik drie minuten voor het einde, en bij het slotapplaus krijg ik een fles wijn met daaraan 8 opgeblazen condooms gemonteerd. Hè, hoe, wat, wanneer?
Venlo 2011
Ons decor blijkt te groot. Voorstellingen in Wadway en Pepijn zijn al afgelast en nu dreigt het zelfs in een schouwburg fout te lopen. Ons half 2CVtje kan niet in de goederenlift naar boven. En daar moet het wel heen, naar de kleine zaal van de Maaspoort. Hoe krijgen we dat 187 kilo zware gevaarte dan naar boven? Nou gewoon, over de trap langs de grote zaal omhoog. Tussen de spelers en publiek van de schoolvoorstelling die er speelt, sjouwen we met 6 technici het autootje naar boven. Net voor verdieping 2 wankelt het ding richting afgrond maar een stoere (en tamelijk forse) Limburger redt ons seizoen door er met zijn volle gewicht onder tegenaan te beuken (veul dank!). Naar beneden
ging het later veel sneller.
Heeswijk 2011
Buitenoptreden op geboortegrond de Kersouwe. Rijden met de auto is lastig door de houtkrullen. Waar we echter helemaal geen rekening mee gehouden hebben, is het aflopend podium, uitmondend in de vijver. Nou ben ik daar vorig jaar met volle verstand in gaan staan, maar dat was één keer leuk. Dit jaar hoeft mijn hele decor (autootje) er echt niet in te verdwijnen. Terwijl ik er boven afklim voel ik het vehikel langzaam naar voren schuiven. En juist op dat moment klapt mijn raampje dicht. Oei, dat was mijn traptree. Nog twee meter en we liggen in de plomp. Hoe ik naar beneden ben geklauterd of gesprongen, weet ik niet meer. Ik hield nog 30 centimeter over anders
hadden we een nat pak (en een nat decor) gehaald.
