Lui Oog Gezocht
Een cabaretprogramma lijkt wel een liefdesrelatie; je kunt je nog zoveel in je hoofd halen maar uiteindelijk pakt het toch altijd anders uit dan je denkt. Ik had het helemaal in mijn hoofd: het zou een programma gaan worden over het smelten van de ijskappen. Dat leek me prachtig, met echt ijs in het theater dat in twee uur tijd helemaal wegsmelt. Maar ja … na een bezoek aan de voorstelling van Tapdogs begon het al lichtelijk te verschuiven. Er moest een klein podiumpje komen waarop ik mijn povere tapkunsten zou gaan vertonen. En … het moest gaan regenen! NOG mooier, een watersnoodramp dus.
Lui Oog Gezocht is eigenlijk ontworpen door de decorbouwers Ronald Schinkelshoek en Bernard Versteeve. Zij bouwden een prachtig podium dat van ontbijttafel pijlsnel kon veranderen in een bed (inclusief vriendin) en daarna met twee zwaaien naar links een stuk dak kon worden. Met dat decor kon mijn programma niet meer stuk. Floeoep een voetbalveld … ritssss een piano. Als er dan ook nog een varken uit de lucht komt gevallen … dan komt de tekst vanzelf.
Uiteindelijk is er toch veel gesneuveld. Met als toppunt het schilderij ‘le Conversation avec le Jardinier’ van Renoir. Deze Franse impressionist heeft in 1876 mij geschilderd … met een lui oog. Echt waar … maar in de voorstelling liep dit verhaal niet. Floep …eruit.
Tijdens de toernee is de voorstelling van tweemaal drie kwartier gegroeid naar tweemaal een uur. En in Reusel werd het optreden NOG langer. Maar ja …daar wilde het maar niet regenen …..
In het Koningstheater maakte Jaap Reedijk deze fotoreportage.
2007, Reusel, de Kei
Tijdens een voorstelling gaat er altijd wel iets mis. Niemand valt het op. De broodrooster valt van tafel, de trap glijdt naar achteren (premiere Utrecht, drie blauwe vingers), ik schuif uit tijdens het tappen …ach ik lach wat, en praat verder. Maar het technisch malheur van deze avond was niet te verdoezelen.
Lui Oog Gezocht werkte doelbewust naar een spetterend einde toe. Letterlijk spetterend, want een enorme hoosbui was het klapstuk. Helemaal op het einde van de show draaide ik mijn rug naar het publiek, en dan na 3 seconden begon het eerst voorzichtig te druppelen. En daarna scenario wolkbreuk. Althans zo was het al zeker 30 voorstellingen gegaan. Hoe het kwam is zelfs bij de parlementaire onderzoekscommissie nooit helemaal boven water gekomen (als ik deze ontoepasselijke beeldsspraak mag gebruiken) maar in Reusel ging het mis die avond.
Finale: Ik draaide me om, wachtte drie seconden maar er druppelde niets. Nog eens 3 seconden … het publiek wilde gaan klappen mar ik maan ze tot stilte. Nog eens 3 seconden … ik draai me terug met gezicht naar de zaal … nog steeds niets … en tja, dan maar buigen en afdruipen … Die avond bleef het droog.
Nagekomen bericht: de parlementaire onderzoekscommissie laat hierbij weten dat het voor 87 % zeker is dat de cabaretier M.J.M. van de Veerdonk op deze onderhavige datum en plaats na de pauze bij het betreden van het podium de tuinslang ZELF!!! heeft losgeschopt.
