Mark zelf: “HET IS ECHT MOOI GEWEEST!”

Nog anderhalf jaar een afscheidstournee langs mijn theatervrienden, en dan basta, klaar, over en sluiten. Dat was mijn plan, en zo bleek later, niet mijn slechtste. Want wat heb ik ervan genoten, samen met mijn technici Bart, Tim en Rob en niet te vergeten mijn vriendin Inge die overigens onverwacht vaak is komen kijken. Het werden stuk voor stuk onvergetelijke voorstellingen, met als klapstuk mijn aller allerlaatste optreden in openluchttheater De Kersouwe in Heeswijk, het enige theater waar ik al mijn voorstellingen had gespeeld. Tjonge, die pakten daar nog even uit voor mij (zie foto, ik ben dat menneke daar rechtsvoor die kleine tribune).

Maar het was eerlijk gezegd overal feest, 120 voorstellingen lang. Soms best spannend, want het was wel steeds mijn laatste, maar ook bijzonder want ik mocht nog een keer mijn publiek stevig in de ogen kijken, samen lachen en (deze keer ook) zingen, nou ja zeg maar meebrullen. Nog een keer alle theatertechnici, programmeurs en directeuren, die mij al die  jaren gastvrij hadden ontvangen, de hand schudden en nog één keer mochten we samen na afloop het glas heffen. Nondeju, wat hebben we ervan genoten.

Een droomafscheid maar dan mooier. En telkens na iedere show kwamen er mensen om me nog even speciaal te bedanken. Sommigen bleken me al ruim 30 jaar te volgen, hellup! Het hield niet op met speciale cadeautjes; een feestelijk gevelbord van Ton onze postbode, een speciale zak van Hein gemaakt van het vóór en achterdoek van het oude Theater a/d Parade in Den Bosch, dienbladen met fotocollages waarop je me per voorstelling ouder zag worden, en heus afscheidsboek van de Lievekamp en ontelbare manden vol met mijn hobby, bier dus. En dan zwijg ik nog over alle kaarten en brieven die ik kreeg. Gisteren kreeg ik er nog een van de onderwijzeres van onze eerste klas op de Norbertusschool van Heeswijk, juffrouw Smits. Ik ga haar zodalijk een mooie kaart terugschrijven.

Kortom het was het gevoel dat Rinus Michels moet hebben gehad na het gewonnen EK van 1988. En met hem zeg ik dan ook: “Bedankt, ik zal jullie nooit nooit nooit vergeten.”