Regen deert kroegentocht Vierlingsbeek niet

Waar of niet waar? De Bermudadriehoek heette vroeger het Bermudavierkant, maar één hoek is op een gegeven moment spoorloos verdwenen. De Griekse God van Toerisme heet Herpes. En de naam van de zoon van Piet Paulusma is Storm.

Inderdaad geen van deze drie is waar. Al zou je bij die laatste toch een beetje gaan twijfelen. Ik ben namelijk net terug van drie weken bakken in Griekenland, en de terugweg in mijn Fiat Croma was zoals altijd een ware verzoeking … tot de laatste 1000 kilometer. Toen waaiden we ineens terug naar huis, met ons barrel in zijn vrij. En zo zie je maar, ieder nadeel heb zijn voordeel. Als je stemproblemen hebt, kun je altijd nog paardenfluisteraar worden. En beter een muisarm dan een apenstaartje. Nee, laten we een voorbeeld nemen aan die 500 deelnemers van de Bèkse kroegentocht in Vierlingsbeek. Ondanks een ware hoos aan plensbuien konden die hun lol niet op. En zo hoort het ook, zeker in de vakantieweken. Dan moet je je niet uit het veld laten slaan, maar gewoon simpel genieten.

Wij zaten dit jaar in een hotel op het Griekse eiland Xenos. Onze kamer was zo groot, bij de deur hingen verrekijkers, om vandaaruit ons bed te kunnen zien. En ook het linnengoed was gigantisch. Ik kreeg op de laatste dag mijn koffer nauwelijks nog dicht. Alles was trouwens groot in dat hotel. De ober moest op het terras bukken voor de chartervliegtuigen, en van het toetje tijdens het diner had ons hele buurtschap een week kunnen eten. De afstand tafel – buffet was trouwens navenant. Wilde je wat gaan halen, dan moest je brood meenemen voor onderweg. Op de dag dat een fikse wandeling naar het pittoreske stadje Gamma gepland stond, had mijn vrouw al blaren voordat ze er aan wilde beginnen. Allemaal dankzij die reusachtige ontbijtruimte. En oh ja, de muggen leken wel aliens. Toen ik er eentje probeerde dood te trappen, kon ik mijn schoenen meteen weggooien. Maar denk je dat we ons door dat soort kleine minpuntjes lieten kisten. Nee, we hebben enorm genoten. Volgend jaar gaan we terug. Met een groter koffer en nieuwe schoenen.

Eindig ik met een gewetensvraag: hoe lang denk je dat het nog duurt voordat je kinderen door hebben dat het timmerdorp waar je ze ieder jaar naar toe stuurt in wezen gewoon de milieustraat is?