Slabroeksche Courant – Mark van de Veerdonk

Een man in een kamer. Eenzaam naar buiten turend door zijn vierkanten raam.

Meestal is eenzaamheid een keuze die anderen voor je maken maar niet in dit geval. Althans dat houdt deze man  zich voor. De buitenwereld is een verzamelplaats van egocentrische eenlingen geworden maar niemand ziet het. Daar WIL je toch niet bijhoren! En de wereld is Vierkant gaat over eenzaamheid, over stalken, de verstikkende gezelligheid van de Jaarmarkt van Mosbulten en natuurlijk over mijn tweelingbroer.

Ooit van het Vanishing Twin Syndrom gehoord? Er zijn geleerden die beweren dat het percentage tweelingen (nu 8 procent van alle zuigelingen) in het begin van de zwangerschap bijna 10 maal hoger ligt dan aan het eind, bij de geboorte. 8 op de 10 mensen zouden daarom onvolledig op de wereld worden gezet; ze missen hun wederhelft. Eenzaamheid is eigenlijk niets anders dan diepgewortelde rouw om je prenatale verlies. Dat is even slikken,  he? En stel je nou eens voor dat  je doodgewaande broer plotseling voor je raam verschijnt!? Daar komen hele cabaretprogramma’s van.

---

2005 Gorinchem, Peeriscoop

Misschien vreemd, maar we hebben hem nooit een naam gegeven… mijn broer. Of hij dat erg heeft gevonden weet ik niet. Zo spraakzaam was hij niet. Alhoewel, er is een moment geweest dat hij een spontaan een woord heeft gezegd.

In 2005 speelden we tweemaal achter elkaar in theater Peeriscoop van Fred Delfgaauw in Gorinchem. Na de voorstelling kon Fred, zelf begenadigd poppenspeler,  zijn ogen en handen niet van mijn broer afhouden. Deze anecdote gaat over de ochtend na mijn eerste voorstelling daar. Wahid, de schoonmaker van de Peeriscoop kreeg toen de schrik van zijn leven. Bij het openen van de kleedkamer zag hij mijn broer op een van de stoelen liggen, met zijn hoofd naar beneden gedraaid. In paniek belde hij de directeur en riep met overslaande stem door de hoorn: “Fred, een lijk …kom snel!”
Toen Fred aankwam zat Wahid wit weggetrokken in de foyer. Fred besloot het spelletje nog even door te trekken. Bij het openen van de kleedkamer speelde hij verontruste theaterdirecteur die weldra een lijk zou ontdekken. En bij het zien van mijn broer riep Fred opgelucht “Ach da’s waar ook, Mark van de Veerdonk, die heeft hier gisteren gespeeld. Lekker geslapen Mark?” Hij boog zich naar de pop toe, wurmde snel zijn hand in het bewegende mondmechanisme en liet hem “koffie koffie” stamelen.

Vijf minuten later bood Wahid mijn broer een heerlijk kopje koffie aan. Die is nou inmiddels wel koud …

---