Slabroeksche Courant – Mark van de Veerdonk

Zeventig jaar geleden hadden onze bevrijders ervoor getekend. Wat een heerlijk tochtje was dat van de week! Rond een uur of negen was de militaire colonne uit Valkenswaard vetrokken, en diezelfde middag kwam het hele spulleke al lachend in Veghel aan. Zonder tegenstand, want Duitse uniformen waren verboden. En aangezien er ook geen munitie mocht worden gebruikt, zelfs geen losse flodders, waren er welgeteld nul slachtoffers gevallen. Hadden ze dat in 1944 ook niet kunnen verzinnen? De ergste blessure betrof een wuifpols van Tjeerd van de Besselaar die als Amerikaanse soldaat eerste klasse iets te onstuimig naar wat vrouwelijke omstanders had staan zwaaien. Ja, een ongelukje zit in een klein hoekje. De enige wanklank betrof het schamel aantal kassa’s bij het basiskamp. Dat moet straks in 2044 echt anders! Maar verder was het één groot feest. Als je al die uitbundige vrolijkheid zag, zou je er bijna naar terug verlangen. Jammer dat je voor een bevrijding eerst oorlog moet hebben, anders zou ik er zo voor tekenen.

Ik ben met de oorlog opgegroeid. Mijn moeder kocht voor mij altijd kleren bij de legerdump in Den Bosch dus ik heb tot mijn 18^e levensjaar rondgelopen als Poolse korporaal, met een kogelgat in mijn blouse. En iedere avond als ik weer ’s niks lustte, moest ik luisteren naar die ellendige verhalen over het eten van houten banden en fietsen op tulpenbollen. Pas later kreeg ik het verhaal over de Canadese parachutist te horen, met opa in een heldenrol. Die had die Canadees nog persoonlijk naar beneden geholpen. Nee, niet uit een boom maar van zijn dochter af, met een hooivork. Mijn tante Grada had zich persoonlijk laten bevrijden. Kan ook.

Een nog pijnlijker feit openbaarde zich pas na het overlijden van mijn vader. Bij het zoeken naar zijn testament en de papieren van zijn levensverzekering stuitte ik per ongeluk op een oud schoolschriftje uit 1943. Voorop stond met grote hanenpoten “nederlans” geschreven. Ik herkende het handschrift van mijn vader meteen. Ik heb het schriftje even doorgenomen, maar heb het daarna meteen achterin de tuin begraven. Het was ronduit schokkend. Ik durf het haast niet te bekennen … maar bijna iedere zin van mijn vader was fout in de oorlog.

Hè, het is er uit. Wat een bevrijding.