Zullen we maar kappen met 2020?
Een champagnefles krijg je ook open door er een schip tegen aan te gooien. Altijd een verstopte neus? Vervang die neusspray voor één keertje door pepperspray. Kortom, doe het ’s anders! Is je boom vermist, spijker voor de verandering ‘s een foto op je hond. Een kwestie van omdenken. Gewoon even je verstand een duwtje opzij geven. Mijn moeder snipperde vroeger altijd wat uien door mijn fruithapje. Kon ze ’s nachts de lamp uitlaten als ze me kwam verschonen. Dat kon ook enkel op de stank dus. Best slim, toch? Als ik met mijn vriendin wil vrijen, neem ik altijd de Telegraaf mee naar bed. Die blaast namelijk alles op tot enorme proporties … hoe klein het ook is.
2020 is tot nu toe een rampjaar. En dan te bedenken dat 98 procent van de wereldbevolking dit jaar begon met een zoen en het woordje “gelukkig”. Ik schat, dat dat woordje ook het laatste woord zal worden, maar dan in de zin “Hèhè, dat klotejaar is voorbij … gelukkig!”. Dat virus verpest alles. Hoe komen we dit jaar zo snel mogelijk uit deze misère, is nou de vraag. In ons Brabantse Sint-Oedenrode is er iemand op een lumineus idee gekomen. Hij of zij bedacht dat we het jaar 2020 maar het beste per direct kunnen beëindigen. Gewoon kappen met dat rotjaar! Althans, ik neem aan dat dit de gedachte was achter die vuurwerkbom in de Christinaweg, van de week. Vuurwerk, einde rampjaar, klaar, afgelopen, amen, uit! Dat het virus daarna gewoon door is blijven woeden, had de bomlegger waarschijnlijk niet voorzien. Jammer.
Omdenken mag nooit leiden tot extreem gedrag. Neem mijn tante Trui uit Olland. Die is behoorlijk dik. Over het uitprinten van haar portret doet een gemiddelde printer anderhalf uur! Van de 5 dikste Brabanders is zij er drie. Haar hoofd is niets anders dan een periscoop van haar maag. Nou heeft Trui een nieuwe afvalmethode bedacht; Ze leest het Brabants Dagblad maar vanaf deze maand enkel de kleine lettertjes, niet meer de vetgedrukte woorden. Leuk (om)gedacht maar het helpt uiteraard niets. Ze gaat na het lezen meteen op de weegschaal staan maar blijkt telkens toch weer zwaarder te zijn geworden. Haar man, ome Willy, had laatst een oplossing: “Trui, om af te vallen moet je niet op een weegschaal gaan staan, maar op een landmijn”. Kijk dat bedoel ik dus. Omdenken is leuk, maar maak het niet te bont. Denk maar aan die vuurwerkbom.
